เรื่องนี้เกิดไม่นานนี้เอง

นักเรียนในประจำชั้นคนหนึ่ง เรียนพยาบาลอยู่ [ณ วันที่เขียน ปัจจุบันเป็นพยาบาลเรียบร้อยแล้ว…) เขาจะเรียนผมว่า “พ่ออั๋น” ตลอด

ไม่ว่าจะเป็นสมัยเรียน เรียนจบแล้ว หรือพูดคุยกับคนอื่น

แม้แต่ตอนไปเยี่ยมคุณพ่อผมที่โรงเรียนพยาบาล

วันหนึ่ง เขาโทรมา ซึ่งก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว

เขาบอกว่า “พ่ออั๋นขา หนูไม่รู้จะโทรบอกใคร หนูคิดถึงพ่ออั๋นเป็นคนแรก วันนี้หนูทำคลอดคนไข้ค่ะ”

เหมือนไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โตหรอกครับ

แต่การที่นักเรียนคิดถึงเราคนแรก และอยากแบ่งปันประสบการณ์ที่มีค่า น่าตื่นเต้นกับเราเป็นคนแรก…

น่าดีใจออกครับ…

นี่ก็เป็นเรื่องที่ประทับใจที่สุดในการเป็นครูเรื่องหนึ่งครับ