ช่วงเดือนสิงหาคม ๒๕๕๑ เป็นอีกช่วงที่ชีวิตการทำงานตกต่ำ
ไม่ได้หมายความว่าตกงานนะครับ
แต่รู้สึกไม่ดีกับงานและตัวเองมากๆ
พอมาได้อ่านบทความที่นักเรียนเขียนถึงนี้ ทำให้เข้าใจความหมายที่ว่า “กำลังใจมักจะมาตอนที่เราต้องการที่สุด โดยที่เราไม่ได้เรียกร้องหาเลย”

เรื่องนี้อาจจะเก่าแล้ว แต่ว่าเขา copy เอามาเล่าใหม่
คือนักเรียนที่รักเขาไปเขียนถึงผม…อันนี้มีหลักฐานว่านักเรียนชม

เขาเป็นลูกศิษย์รุ่นแรกๆ ตั้งแต่สอนที่สำโรงโรงทาบวิทยาคม เป็นนักเรียน “รุ่นในฝัน”
เขาเขียนในหัวข้อครูดีในดวงใจ
ดังนี้ครับ

“วันศุกร์ที่ ๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๑
ครูดีในดวงใจ โดย นส.บุญนภา ทองล้ำ
คุณครู นฤพนธ์ สายเสมา
ปัจจุบัน สอนอยู่ที่โรงเรียนสำโรงทาบวิทยาคม สอนวิชาคณิตศาสตร์ ตอนหนูอยู่ม.6 เหตุผลที่ชอบก็เพราะว่า อาจารย์สอนได้เข้าใจดีมาก ทั้งที่หนูเป็นคนที่ไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์แต่อาจารย์ท่านเป็นคนที่ทำให้หนู ชอบและเข้าเรียน อาจารย์ท่านมีวิธีการสอนที่แตกต่างจากคนอื่น สอนสนุก เข้าใจง่าย แทรกมุขในขณะที่สอน มีสื่อการสอนที่ทันสมัย ทำให้ไม่เครียดเวลาเรียน เรียนสนุก เหมือนกับว่าในขณะที่เราเรียนอยู่นั้นเราไม่ได้เรียนเพียงอย่างเดียว ที่สำคัญอาจารย์ท่านเป็นคนน่าตาดี บุคลิคดี เก่ง พูดจาฉะฉาน อีกอย่างท่านไม่ได้เป็นเพียงครูในห้องเรียนและในเวลาราชการเท่านั้น นอกห้องเรียนท่านก็ยังเอาใจใส่กับนักเรียน ให้ความสนิทสนม(แม้จะโหดบ้างบางเวลา) เพื่อนบางคนบอกว่าอาจารย์โหดแต่หนูว่าไม่เลย สามารถปรึกษาได้ตอนเรามีปัญหาได้ในเวลาที่เราไม่ควรจะโทรไปรบกวนแต่ท่านก็ ไม่เคยว่าเลย ถึงท่านจะเป็นผู้ชายแต่ท่านก็สามารถให้คำปรึกษากับเรา หนูประทับใจในวันที่หนูจบการศึกษา ท่านได้พูดอะไรไว้หลายอย่างพูดให้หนูคิดและมองหาตัวเองเจอ ถ้าเป็นไปได้อนาคตหนูอยากจะเป็นครูอย่าง คุณครูนฤพนธ์ สายเสมา เพราะอาจารย์ท่านนี้และเป็นแรงบันดาลใจให้หนูมาเรียนครู แม้หนูจะไม่ได้เรียนเอกคณิตศาสตร์อย่างท่านแต่หนูก็จะเป็นครูที่เก่งและดี อย่างท่านให้ได้”(จาก http://verygoodteacher.blogspot.com/2008/08/blog-post_2961.html)

สิ่งดีๆ ที่นักเรียนพูดถึงครูนั้น ดุจน้ำทิพย์ชโลมใจครูจริงๆ ครับ แม้จริงๆ แล้วครูอาจจะไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเท่านี้ เหมือนเพลง “รางวัลของครู” ท่านที่ผมชอบที่สุด คือ

ทุกคนคือศิษย์…ตลอดชีวิตของครู
ถ้อยคำชื่นชมเชิดชู…ไม่ต้องให้ครูก็ได้